Pronouncement Problems and Solution Suggestıons in Teaching Turkish To Foreigners
DOI:
https://doi.org/10.5281/zenodo.14919728Keywords:
Pronunciation Education, Teaching Turkish As A Foreign Language, Teaching Materials, Technology İntegration, Teacher RoleAbstract
This study examines the pronunciation teaching process in teaching Turkish as a foreign language, addressing challenges, solutions, and the roles of teachers. Pronunciation problems stem from learners' native language habits, the phonetic characteristics of Turkish, and inadequacies in teaching materials. The study identifies that existing materials fall short in integrating cultural context, suprasegmental features, and technology. Among teaching techniques, interaction-based methods, technology-supported tools, and cultural content are found to be effective. Teachers' roles, such as providing individualized feedback, enhancing motivation, and modeling accurate pronunciation, are critical for improving learners’ pronunciation skills. These findings highlight the need for enriched teaching materials, increased technology integration, and enhanced teacher training for effective pronunciation education. Additionally, implementing individualized teaching methods can help address learners’ pronunciation challenges. The study underscores the necessity of adopting a holistic approach to pronunciation education to promote the effective teaching of Turkish internationally.
References
Alkan, H. (2018). Yunus Emre Enstitüsü’nün yabancılara Türkçe öğretimindeki rolü. Türk Dili Araştırmaları Dergisi, 34(2), 105–120.
Başoğul, D. A., & Raffard, C. A. (2020). Yabancı dil olarak Türkçe öğretiminde sesletim ve etkileşim odaklı konuşma görevleri. International Journal of Languages, 16(4), 77–91.
Bekir, H. (2021). Türkçenin yabancı dil olarak öğretiminde sesletim ve sesbilgisel bozukluklar: Plovdiv Üniversitesi örneği. Studies on Turkish Culture, 13(2), 95–110.
Bekir, H. (2022). Yabancı dil olarak Türkçe öğretiminde sesletim ve sesbilgisel bozukluklar: Plovdiv Üniversitesi örneği. Trakya Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi, 18(1), 92–108.
Çalışkan, E. (2023). Yabancı dil olarak Türkçe öğrenenlerin sesletim kaygı düzeyleri. Mavi Atlas, 8(2), 111–125.
Durmuş, M. (2018). Dil öğretiminin temel kavramları üzerine düşünceler: Yabancılara Türkçe öğretimi mi, yabancı dil veya ikinci dil olarak Türkçe öğretimi mi? Türkbilig, 55(1), 76–88.
Gökçe, H. (2022). Yabancı dil olarak Türkçe öğretiminde dört temel becerinin geliştirilmesi. Dil Bilimi Çalışmaları Dergisi, 15(4), 215–232.
Güler, E. B. (2024). Yabancılara Türkçe öğretiminde “öğretmen” unsuru. The Journal of Academic Social Science Studies, 19(1), 150–165.
Güven, E., & Özmen, C. (2024). Yabancı dil olarak Türkçe öğretiminde ünsüzlerin sesletimine ilişkin bir uygulama. International Journal of Language Academy, 22(3), 189–203.
Karasar, N. (2021). Bilimsel araştırma yöntemi: Kavram, ilkeler, teknikler. Ankara, Türkiye: Nobel Akademik Yayıncılık.
Nas, G. E., & Akbulut, B. (2021). Türkçenin yabancı dil olarak öğretiminde bilimsel bir yaklaşım: Boşnak konuşurların Türkçe vurgu üretimleri. Türk Dili Araştırmaları Yıllığı-Belleten, 56(2), 144–159.
Toraman Ünal, E., & Aksu Ataç, B. (2020). Türkçenin yabancı dil olarak öğretiminde sesletim yöntem ve uygulamaları. Nevşehir Üniversitesi Açık Erişim Sistemi, 10(2), 98–115.
Yıldız, N., & Çiftçi, E. (2016). Türkçenin yabancı dil olarak öğretiminde kültürel unsurlar. Kültürel Çalışmalar ve Dil Dergisi, 22(3), 134–149.
Yılmaz, İ., & Şeref, İ. (2015). Arap öğrencilerin Türkçe okuma sesletim becerilerinin geliştirilmesinde şiirden yararlanma. Uluslararası Türkçe Edebiyat Kültür Eğitim Dergisi (TEKE), 9(3), 154–167.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2025 Ulusal ve Uluslararası Sosyoloji ve Ekonomi Dergisi

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License.