Öğretmenlerin Mesleki Gelişim Seminer Çalışmaları İle İlgili Görüşleri
DOI:
https://doi.org/10.5281/zenodo.8042397Anahtar Kelimeler:
Mesleki Gelişim, Öğretmen Eğitimi, SeminerÖzet
Bu araştırmada eğitimin sorumluluğunu üzerinde bulunduran öğretmenlerin mesleki gelişim seminer çalışmaları ile ilgili görüşlerinden ve tecrübelerinden yola çıkarak mesleki gelişim seminerleri hakkında sonuçlara ulaşmak ve konu ile ilgili önerilerde bulunmak amaç edinilmiştir. Araştırma ile Milli Eğitim Bakanlığı tarafından öğretmenlere sunulan mesleki gelişim seminerlerinde sorunlu görülen hususların belirlenmesi de ayrı bir önem arz etmektedir. Bu araştırmada nitel araştırma yöntemlerinden durum çalışması deseni kullanılmıştır. Araştırmada veri toplama aracı olarak araştırmacı tarafından hazırlanan ve uzman görüşü alınan yarı yapılandırılmış görüşme formu kullanılmıştır. Araştırma verilerinin çözümlenmesinde betimsel analiz tekniğinden yararlanırken araştırmanın çalışma grubunu Kayseri ilinde Milli Eğitim Bakanlığına bağlı kurumlarda çalışmakta olan 16 öğretmen oluşturmuştur.
Araştırmada öğretmen görüşleri doğrultusunda oluşan bulgular şu şekildedir: öğretmenlerin mesleki gelişim seminer çalışmalarına katılma durumları genellikle yılda iki ve üç defa katılırım şeklindedir. Öğretmenler mesleki gelişim seminerlerinin sayısını ve çeşidini genel olarak yeterli bulmamaktadır. Öğretmenler mesleki gelişim seminer çalışmalarının olumlu yönleri olarak bilgi ve donanımı geliştirdiği, bilgi alışverişini sağladığı, kişisel gelişimi sağladığı yönünde görüş belirtmişlerdir; olumsuz tarafları ile ilgili ise eğitim içeriklerinin zenginleştirilememesi, çalışmaların teoride kalarak uygulamaya geçilememesi yönünden görüşlere ulaşılmıştır. Ayrıca mesleki gelişim çalışmalarının öğretmenlerin bireysel gelişimlerinin yanında kurumlarının da gelişimine katkı sağladığı belirtmişlerdir.
Referanslar
Akpınar, Y. (2003). Öğretmenlerin yeni bilgi teknolojileri kullanımında yükseköğretimin etkisi: İstanbul okulları örneği. The Turkish Online Journal of Education Technology-TOJET, 2(2), 79- 96.
Altun, B. Ve Yengin Sarpkaya, P. (2021). Öğretmenlerin Mesleki Gelişimi Üzerine Bir Durum Çalışması. Uluslararası Toplum Araştırmaları Dergisi. 11 (18), 125-168.
Aslan Keleş, H. (2019). Yönetici ve Sınıf Öğretmenlerine Yönelik Düzenlenen Hizmet İçi Eğitimlerin Değerlendirilmesi, Kırıkkale Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi.
Atal, D. ve Sancar, R. (2021). Öğretmenlerin mesleki gelişimlerine odaklanan araştırmalar ne söylüyor? Erzincan Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 23 (1), 166-186.
Aytaç, T. (2000). Hizmet İçi Eğitim Kavramı ve Uygulamada Karşılaşılan Sorunlar. Milli Eğitim(Eğitim-Kültür-Sanat) Dergisi, (147), 66-69.
Gümüş, M. (2018). İlkokul Yönetici ve Öğretmenlerinin MEB Hizmetiçi Eğitim Uygulamalarına İlişkin Görüşleri: Keçiören İlçesi Örneği. Kırıkkale Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi.
Can, H., Akgün, A. ve Kavuncubaşı, Ş. (1995). Kamu ve Özel Kesimde Personel Yönetimi. Siyasal Yayınevi.
Coiller, W., Green, F., Peirson, J., (2005). "Training and Establishment Survival", Scottish Journal of Political Economy, 52 (5), 710-735.
Dinç, D.(2005). İşletmelerde Hizmetiçi Eğitim Etkinliğinin Ölçümü ve Değerlendirilmesi. Dokuz Eylül Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yayınlanmamış doktora tezi.
Eroğlu, M. ve Özbek, R. (2020). Etkili Öğretmenlerin Mesleki Gelişimi. Dicle Üniversitesi Ziya Gökalp Eğitim Fakültesi Dergisi. 37, 73-92.
Ertürk, S. (1997). Eğitimde Program Geliştirme. Yelkentepe Yayınları.
Gençtürk, T. (2014). Toplantı Şekilleri. http://sam.baskent.edu.tr/makaleler /toplantisekilleri.pdf adresinden edinilmiştir.
Gültekin, M. ve Çubukçu, Z. (2008). İlköğretim Öğretmenlerinin Hizmetiçi Eğitime İlişkin Görüşleri. Sosyal Bilimler Dergisi, 19, 185-201.
MEB (1988). Hizmet İçi Eğitim Kuruluş, Geliştirme, Faaliyetler (1960-1987). MEB Yayınları.
Okçabol, R. (1994). Halk Eğitim (Yetişkin Eğitimi). Der Yayınları.
Oktay, A. (1993). Okulöncesinde Kurumsal Eğitim ve Öğretmen Yetiştirme. MEB. Okulöncesi Eğitimi I. Sempozyumu.
Onat Kocabıyık, O. (2016). Olgubilim ve Gömülü Kuram: Bazı Özellikler Açısından Karşılaştırma. Trakya Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 6(1), 55-66.
Öztürk, M. ve Sancak, S. (2007). Hizmet İçi Eğitim Uygulamalarının Çalışma Hayatına Etkileri. Journal Of Yasar University, 2(7), 761-794.
Patton, M.Q.(2018). Nitel Araştırma ve Değerlendirme Yöntemleri (Çeviri M Bütün, SB Demir). Pegem Akademi Yayıncılık.
Pehlivan, İ. (1997). Örgütsel ve Bireysel Gelişme Aracı Olarak Hizmet İçi Eğitim. Amme İdaresi Dergisi,30/4, 105-120.
Pepeler, E., Murat, A. ve Akmençe, E. (2016). İlkokullarda Hizmet İçi Eğitim Seminerlerinin Öğretmenlere Yararlılığı (Elâzığ İli Örneği), Eğitim Ve Öğretim Araştırmaları Dergisi,5(2), 168-176.
Seferoğlu, S. S. (2005). Sınıf Öğretmenlerinin Kendi Mesleki Gelişimleriyle İlgili Görüşleri, Beklentileri Ve Önerileri. Http://Yayim.Meb.Gov.Tr/Yayinlar /149/ Seferoğlu.Htm. adresinden edinilmiştir.
Sergiovanni, T., Carver, F. (1973). The New School Executive; A Theory of Administration, Dodd, Mead and Company.
Sütay, E. İ. (2019). Devlet Okullarında Görev Yapan Eğitim Yöneticilerinin Hizmet İçi Eğitim Etkinliklerine İlişkin Tutumlarının İncelenmesi (İstanbul İli Sultangazi İlçesi Örneği). İstanbul Kültür Üniversitesi Lisansüstü Eğitim Enstitüsü, Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi.
Taymaz, H. (1981). Hizmet içi eğitim: kavramlar, ilkeler, yöntemler. Ankara Üniversitesi Eğitim Fakültesi.
Tezcan, M. (1992). Eğitim Sosyolojisi. Zirve Ofset.
Yıldırım, A. ve Şimşek, H. (2018). Sosyal Bilimlerde Nitel Araştırma Yöntemleri. Seçkin Yayıncılık.
İndir
Yayınlanmış
Nasıl Atıf Yapılır
Sayı
Bölüm
Lisans
Telif Hakkı (c) 2023 Uluslararası Sosyoloji ve Ekonomi Dergisi
Bu çalışma Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License ile lisanslanmıştır.
Dergimizde yayımlanan makaleler, 